[KP] Stephanie Sand

Stephanie Sand

32 lata, NY – Nowicjuszka – jedna z ocalałych w tragicznym karambolu przed trzema laty, który wciąż z żalem wspominają mieszkańcy Mariesville – powrót do miasteczka śmieci i nadziei kilka miesięcy później w poszukiwaniu odpowiedzi – znienawidzona, już jedyna córka policjantów – porucznik NYPD w uśpieniu, niegdyś członek niewielkiej jednostki płetwonurków – odsunięta od służby po wypadku z uwagi na nasilone stany lękowe wymagające intensywnej farmakologii i terapii – z żalem zerka na okoliczny posterunek policji – zakupiła barkę mieszkalną na rzece Maple River – od niedawna prowadzi lekcje nurkowania – poranki zaczyna od łyka czarnej kawy i wsunięcia stopy pod powierzchnię rzeki – jeszcze nigdy nie dotarła na Festiwal Jabłek – symboliczne groby bliskich przy drodze dojazdowej do Mariesville

Każdy w Mariesville pamiętał tę piekielną noc, gdy ulewny deszcz i gęsta mgła, kurczowo otuliły miasto, niechętnie przyjmując turystów przybywających na zbliżający się Festiwal Jabłek. Słodko – kwaśny zapach pieczonych przez mieszkańców szarlotek, ulatywał wysoko ponad wierzchołki drzew, docierając do samych granic Mariesville. Dokładnie tam, gdzie tamtej nocy miał miejsce tragiczny wypadek.

Ostatnie co pamiętała, to zapach cynamonu, który wdzierał się do nozdrzy, przeplatając się gładko z wonią orzeźwiających kropli deszczu. Te, spływały chaotycznie po przedniej szybie samochodu, jakby zupełnie nie bacząc na energicznie poruszającą się po tafli wycieraczkę, łudzącą pasażerów, że wkrótce pomoże im dojrzeć kontury mrocznego świata.

Ten, namalował jej się w pełnej krasie długo po Festiwalu Jabłek. Biel szpitalnych ścian raziła w oczy, świdrując w umyśle bezkresną dziurę, zupełnie czarną, pustą i nieznaną, ale piekielnie bolesną.

Długo nie rozumiała słów, które wypowiadali do niej miejscowi funkcjonariusze i pracownicy szpitala w Camden. Nie pamiętała karambolu, który pochłonął osiem samochodów i ostatnich słów, które wypowiedział do niej ukochany, gdy przymykała ze zmęczenia oczy, oparta o jego ramię.

Nie wierzyła, że jest jedną z dwóch osób, które przeżyły brutalny wypadek, angażujący służby z całej okolicy. Nie docierało do niej, że na zawsze straciła swoje młodsze rodzeństwo i ukochanego chłopaka, co miało być dopiero początkiem nawarstwiających się strat.

Uciekła czym prędzej, niemal w popłochu, spychana przez drażniącą woń cynamonu, który dla niej pachniał wyłącznie śmiercią. Łudziła się, że gdy wróci do domu, wszystko będzie jak dawniej. Że błoga codzienność, odpychająca macki tragicznych wydarzeń zwróci najbliższym życie. Że zwróci jej odwagę. 

Próbowała zapomnieć o tym mieście i cichej muzyce, przy której wtedy zasypiała. O głuchej pustce, która wżerała się boleśnie, bezlitośnie rozrywając jej serce. I myślach, które docierały do niej po czasie – że to wszystko wydarzyło się naprawdę.

Znienawidzona przez rodziców, odrzucona przez jednostkę, potargana przez przyjmowane psychotropy. Tak bardzo wyrwana z rzeczywistości, tak szczelnie otulona duszącą stratą, niemo wołając o pomoc wśród nieznanych twarzy, łudząc się, że jeszcze wszystko będzie dobrze.

Zupełnie nieoczekiwanie wróciła do Mariesville, panicznie pragnąc ukojenia. Pozorna bliskość z niespiesznie malującymi się w głowie obrazami bliskich twarzy zdawała się dawać nadzieję tylko tu. W miejscu tragicznej straty, w miejscu końca i początku. W mieście, po którym wciąż chodził sprawca karambolu, kosiarz jej szczęścia.

W Mariesville, które wciąż pachniało nadzieją słodkich jabłek i śmiercionośną wonią duszącego cynamonu.

oszalałam? wedsdxxc@gmail.com