[KP] Phobos Beaverbrook

Phobos Beaverbrook

Phobos Constantin Beaverbrook. Dwudziestotrzyletni, rodowity mieszkaniec Mariesville. Starszy o trzy minuty brat bliźniak Phoebe. Syn przedwcześnie zmarłej pianistki oraz właściciela Domu Pogrzebowego „Danse Macabre” oskarżonego i skazanego na karę śmierci za dokonanie seryjnych morderstw na terenie stanu Georgia. Od nastoletnich lat wdrażany przez ojca w tajniki zawodu, obsesji i taksydermii, od trzech lat tanatopraktor w rodzinnym interesie. Nierozłączny ze swoją siostrą, dla której gotowy jest poświęcić wszystko. Dziwny dzieciak maskujący problemy olśniewającym uśmiechem. Ostatni rok wypełniony przesłuchaniami i rozprawami. Otoczony wciąż żywo narastającymi plotkami na temat skandalu wokół jego rodziny. Samotnie zamieszkuje opustoszały dom przylegający do „Danse Macabre". Pianista samouk, wielbiciel spacerów wzdłuż Maple River, porannego joggingu i kwaśnych soków. Uzależniony od mocnej kawy i nikotyny. Niezdejmowana z lewej ręki rzemykowa bransoletka zapleciona przez siostrę, na szyi srebrny wisiorek z krzyżykiem należący do jego matki, kolorowe, luźne koszule i splątane loki. Metr osiemdziesiąt osiem pogłębiającej się depresji, empatii i szerokiego uśmiechu kontrastującego z dogłębnie smutnymi oczami. Powiązania.

I'm not sure what this could be,
Something's broke inside of me,
Tucked away and out of sight,
The after-hours bring it to life.

I can't help it,
No, I can't speak,
My skin's crawling in my sleep,
My head's screaming,
I can't stop,
I just can't wait to get under your skin.

Mówił, że szklana pustka niewidzących oczu smutnym pięknem szepcze słowa pokuszenia.
Śmierć istniała przy nim zawsze, cicho, choć zauważalnie, ciężką obecnością naznaczając każdy dzień dziecięcego życia; sączyła się zza niedomkniętych drzwi, niczym pleśń porastała chłodne, domowe ściany, nuciła wraz z wiatrem łkające treny i osaczała, zawłaszczając dla siebie włos po włosie, żyły i tętnice, jakby w swej martwicy tęskniła za skrawkami ciepła. Gdy oddychała chrapliwie, on oddychał wraz z nią, wchłaniając jej pośmiertną zgniliznę. Gdy śledziła go oczami wypchanych zwierzęcych wspomnień, nie potrafił odwrócić wzroku — wpatrywał się w smutne rzeźby, gładził futro, upewniał się, że pozostają wciąż na swoim miejscu i szeptał słowa przeprosin za nie swoje grzechy. Wpierw odebrała mu matkę, tocząc chorobą wątłe ciało; zawarła pakt z ojcowską duszą; zachłannie rozdrapała siostrzane serce. Istniała przy nim zawsze, przed nim, za nim, w nim, zatruwając tkanki i tocząc gangreną organy. Psując, krzywiąc, raniąc.

Mówił, że ich ciała są niczym najlepsze płótna spragnione talentu artysty.
Spoglądał na ojcowskie obsesje, wsłuchiwał się w przeznaczone tylko dla niego nauki i udawał przed samym sobą, że prócz smutnej fascynacji odczuwa również przerażenie. Spychał podejrzenia w głąb umysłu, okłamując siostrę, siebie, innych, z każdym miesiącem zapadając się coraz głębiej w niewypowiedziane oskarżenia i groźby. Z troską opiekował się martwymi; przejmując ojcowskie obowiązki, nie dopuszczał do ciał skażonych, katowskich dłoni; delikatnie obmywał skórę i balsamował, splatał włosy i nadawał bladym twarzom koloru — całował różem policzki, niby w ostatnim złapaniu słońca, podkreślał oczy, wargi, nosy, wprawnie przywracając do pustych powłok echo dusz. Troską obdarzał i żywych — przyjmował łzy żałobników, posyłał ciepłe uśmiechy i wspierające słowa; ostrzegał spojrzeniem ojca, próbując powstrzymać go przed kolejną podróżą; otaczał miłością ukochaną siostrę tonącą w szarości. Grając dla niej na pianinie, usiłował zasiać w niej ziarenka szczęścia, wyrywając ją z depresyjnych objęć domostwa, zabierał ją na długie spacery, czesał ją i malował, nie potrafiąc pozbyć się rozdzierającego strachu o to, że martwą stała się za życia.

Mówił, że z krwi ojca wierne synowe odbicie.
Inni przyznali mu rację, dostrzegli podobieństwo rysów, tę samą ciemną barwę oczu uważnie obserwujących otoczenie i nawyk unoszenia lewej brwi w wyrazie niemej irytacji. Osaczające, bolesne plotki podsycane przez bezlitosne nagłówki w prasie szeptały o dziwactwach i okrutnych genach, bo czy z potwora zrodzić może się cokolwiek nieskrzywionego wewnętrzną zgnilizną? Trawiony bolesnym skowytem sumienia, swego zepsucia doszukał się i on sam; przestał zaprzeczać obcym głosom, niemal agresją chroniąc tylko dobre imię siostry. Grzechy splatały się ciasno z poczuciem winy, krzycząc, skomląc, wypłakując obrzydliwe prawdy o nim samym — bo milcząc latami, mimo podejrzeń, współwinny jest za każdą obsesję i rozlaną przez ojca krew; bo dając się oszukać, mimo lat troski, winny jest za krzywdę siostry; bo sprzedając służbom każde wspomnienie i poszlakę, mimo synowej miłości, winny jest za skazanie na śmierć własnego ojca.


Przywodzi na myśl jesienne wieczory; gładzi skórę ostatnimi westchnieniami ciepła, zaszczepia w sercu melancholijne nuty i osnuwa szarością powolnego obumierania. Bije od niego nieokreślony smutek czający się w podkrążonych, zmęczonych oczach, przygarbionej sylwetce, w smukłych dłoniach coraz rzadziej dotykających pieszczotliwie bieli fortepianowych klawiszy. Snuje się wśród ludzi; niczym nakręcona, zepsuta lalka rozciąga usta w szerokim uśmiechu, desperacko zasłaniając się maskami normalności. Nosi się wciąż w kolorach, a barwne plamy luźnych koszul kontrastem odcinają się od szarości skóry, jakby wyjęto je z innego, lepszego życia.
Pachnie poranną rosą i mgłą snującą się nad rzeką, odległym wspomnieniem naiwności i fałszywej beztroski, kurzem pokrywającym coraz grubszą warstwą ciche radości i miłostki, bliskością śmierci, której oddech na stałe osiadł na jego włosach i skórze. Niewinnym kłamstwem dla uspokojenia bliskich, nieokreśloną tęsknotą za czymś ulotnym i nieosiągalnym, za czymś, co desperacko próbuje uchwycić i przy sobie utrzymać.
Nie grywa już na pożegnaniach zmarłych, pozwalając, by stojący w opustoszałym salonie fortepian pokrywał kurz; śmieje się jakby mniej dźwięcznie i radośnie; z trudem przesypia noce, nie potrafiąc wyzbyć się sprzed oczu obrazu skrzywdzonej siostry. Wciąż widzi twarz ojca i słyszy jego ostatnie słowa, gdy wbrew sobie odwiedził go w więzieniu; trawiony poczuciem winy, nie jest w stanie nienawidzić ani kochać, każdego dnia zastanawiając się, co mógł zrobić inaczej. Chwyta się desperacko przytłumionych anhedonią doznań i boi się, że nastanie dzień, gdy straci wszystko i zostanie całkiem sam, w objęcia śmierci oddając tych dla niego najważniejszych.

Cześć! Nigdy nie potrafiłam w autoreklamę, więc przywitam się tylko z Wami cicho i ciepło oraz zaproszę do wspólnych wątków z Phobosem. <3
Na wizerunku Shawn Andrews, cytaty to Aesthetic Perfection.
✉ msparseltongue@gmail.com