[KP] Maya Grimshaw

    

— Po prostu nie rozumiem, jak mogłaś mi to zrobić — powiedziała spokojnie, siedząc w niewygodnym fotelu znalezionym w sklepie z antykami i wpatrując się pustym wzrokiem w drewniany parkiet nowojorskiego mieszkania.

Sophie stała po środku pokoju. Miała zapuchnięte powieki i zaschnięte łzy na policzkach.

— Przepraszam, Maya, tak bardzo cię przepraszam. — Załkała. — Odkąd wyjechałaś, czuję się samotna i… sama nie wiem, co mi przyszło do głowy.

Blondynka schowała twarz w dłoniach i usiadła na łóżku, znów zanosząc się płaczem. Maya zacisnęła ręce w pięści i wzięła głęboki wdech, próbując nie dać się ponieść emocjom. Nie tym razem. Miała dość szlochania i okazywania słabości, mimo że teraz jej serce było rozdarte na milion kawałków. Myślała, że tygodniowy wypad do Nowego Jorku będzie miłą odskocznią od szarej rzeczywistości, z którą musiała borykać się w Mariesville, jednak się pomyliła. Wystarczyło pięć miesięcy, by miłość jej życia wyrzuciła ich trzyletni związek do śmieci.

— Mój ojciec umiera, Sophie — wycedziła szorstko. — A ty postanowiłaś, że co, że z facetem to nie zdrada?! — Podniosła się wreszcie z fotela, wbijając wzrok w kobietę, którą jeszcze godzinę temu uważała za miłość życia.

W pośpiechu zaczęła pakować porozrzucane po podłodze ubrania do sportowej torby. Przełknęła ślinę, myśląc o pierścionku zaręczynowym spoczywającym na jej dnie. Ignorowała błagania Sophie, która w desperacji próbowała wyrwać jej bagaż z rąk. Bez słowa odepchnęła kobietę, gdy ta złapała za dłonie Mai, usiłując przekonać ją, by została jeszcze jedną noc, by porozmawiały o tym rano, by spróbować to naprawić.

Pozwoliła sobie płakać dopiero po wyjściu z budynku.

Maya Grimshaw

Ur. 10 III 1998 w Mariesville — rodowita mieszkanka — córka zmarłej pisarki i projektanta ogrodów — przytulny dom w Farmington Hills — od roku prezenterka radiowa — wcześniej aktorka teatralna w Nowym Jorku — w wolnych chwilach zajmuje się niknącym w oczach ojcem oraz pisaniem własnej sztuki teatralnej w przeświadczeniu, że ta i tak nigdy nie ujrzy światła dziennego — niedoszłe zaręczyny i pierścionek trzymany w szufladzie obok łóżka — więzi

Żałoba zasiała w niej pierwsze ziarno w wieku dziesięciu lat, gdy jej matka umarła w wypadku samochodowym. Mała Maya miała wtedy wrażenie, że zgasła w niej jakaś ważna część niezbędna do istnienia i doświadczania świata bez lęku przed stratą, że już na zawsze będzie niepełna. Jakże wielkie było jej zaskoczenie, gdy po kilku latach dowiodła, iż wcale tak nie było. Miała talent i ktoś chciał ją na uczelni w Nowym Jorku, a miłość, którą potrafiła obdarowywać ludzi wokół siebie była równie prawdziwa i głęboka, co u innych. Otchłań zamieszkała w jej sercu nigdy nie zniknęła i nie zniknie, jednak Maya postawiła sobie za punkt honoru zbudowanie wokół niej życia, z którego będzie w stanie czerpać jak najwięcej.

W Nowym Jorku rozkwitła, stała się lepszą wersją siebie i robiła to, co naprawdę kochała. Deski teatru były niczym powiew świeżego powietrza, pozwalały wyrazić się poprzez najróżniejsze postaci, w które wcielała się z nieskończonym zapałem i, co najważniejsze, była w tym naprawdę dobra. Miała wrażenie, że złapała Boga za nogi. Do Mariesville przyjeżdżała z uśmiechem na twarzy, przywożąc starym przyjaciołom i ojcu upominki oraz darmowe bilety na swoje występy, opowiadając o małym, lecz przytulnym mieszkaniu i promieniejąc, tym razem tak naprawdę, bez skrępowania i poczucia, że nie może być sobą — bo bycie Mayą wcale nie było takie złe, wręcz przeciwnie. Zakręciwszy się wśród wielkmomiastowej queerowej społeczności, w końcu odnalazła odwagę, by wyjść z szafy i już od kilku lat, wracając w odwiedziny, bez skrępowania przyjmuje na siebie czasem kąśliwe uwagi małomiasteczkowej wspólnoty, nie za bardzo się nimi przejmując.

Swoją wrażliwość przerodziła w moc, dzięki której potrafi mądrze wybierać ludzi godnych miana rodziny, bo życie nauczyło ją, że empatia i zrozumienie mają sens wtedy, gdy jej granice również są szanowane. Może to dlatego nie spodziewała się zdrady ze strony osoby, z którą czuła się najbezpieczniej na świecie — ta wydarła w niej dziurę, którą Maya od kilku miesięcy desperacko próbuje załatać. Ma wrażenie, że odkąd dowiedziała się o raku ojca i postanowiła wrócić do domu rodzinnego, aby się nim zaopiekować, jej świat obrócił się do góry nogami. Samotność spowodowana nadszarpniętym zaufaniem i codziennym oczekiwaniem na to, jak tykający zegar w końcu się zatrzyma i zabierze kolejny filar podtrzymujący grunt pod jej nogami, sprawiła, że nie potrafi cieszyć się chwilami, które zostały jej z tatą. Niekiedy wpędza się przez to w wyrzuty sumienia zagłuszane ciągłym staraniem, aby jemu było jak najlepiej.

I tylko czasami, gdy późnymi wieczorami wpatruje się w sufit, myśli o Sophie i o tym, że brakuje jej ciepła cudzej skóry i kogoś, komu mogłaby wypłakać się w ramię.

ODAUTORSKO

Cześć, witamy się ślicznie! Szukamy przyjaźni, wrogów, wszystkiego pomiędzy, no i może jakiejś pani, która sprawi, że Maya znów poczuje, iż może komuś zaufać i przede wszystkim pokochać.
Na zdjęciu Emma D'Arcy.
Piszcie do mnie na szatanborowik@gmail.com lub na discordzie: szatanborowik_
Bawmy się <3