[KP] Dana Seymour

Dana Seymour

Danica Delilah Seymour, urodzona 31.10.2005 w Atlancie ☆ młodsza przyrodnia siostra Tessy i prawie-rówieśniczka bliźniaków: Audrey i Aidana ☆ po zniknięciu matki przyjechała do Mariesville do ojca i jego rodziny ☆ owoc romansu dawnych czasów, za co wciąż pokutuje ☆ właścicielka i przyjaciółka Znajdy, która pojawiła się w jej życiu pięć lat wcześniej i od razu przypadła zaskarbiła sobie miejsce w jej sercu ☆ nowicjuszka, chwilowo zamieszkała w pensjonacie Sunny Meadows ☆ tymczasowy brak planów na przyszłość — a właściwie tymczasowy brak ogólnej przyszłości

Nigdy nie było idealnie, ale zwyczajne dobrze przez wiele lat wystarczyło; ostatecznie liczyła się nie ilość, lecz jakość, a na tą narzekać nie mogła. Obraz sympatycznej rodziny, w której — choć zaledwie dwuosobowa — królowało ciepło i szacunek psuły jedynie weekendy spędzane u ojca, najpierw dwa razy w miesiącu, z czasem coraz rzadziej. Odetchnęła z ulgą, kiedy dorosła na tyle, by móc spotykać się z nim niezobowiązująco, poza rezydencją, w której zewsząd docierały do niej te pogardliwe szepty. W tym domu, w towarzystwie jego żony i jego dzieci, powietrze zdawało się wręcz być nieustannie przesiąknięte pogardą. Wyrozumiałość, ta parszywa skłonność do rozumienia rzeczywistości na znacznie głębszym poziomie, nie pozwalała jej się tak zwyczajnie o to obrazić. Ostatecznie widok dziecka innej kobiety pod własnym dachem po prostu nie miał prawa być miły. Nie dziwiło jej zatem, że nikt nie witał jej tam z otwartymi ramionami, lecz nie znaczyło to jednocześnie, że tak otwarcie okazywana niechęć jej nie raniła. Wiedziała, że rodzinie ojca także ulżyło, gdy wreszcie przestała ich odwiedzać. W tej jednej sprawie mama naprawdę była nieugięta. Nie pomogły prośby, groźby ani błagania — dopóki miała na to realny wpływ, usilnie podtrzymywała kontakt dawnego kochanka z córką, choć Dana nigdy tak do końca nie pojęła, jaki to miało sens. Nie czuli się komfortowo we własnym towarzystwie, a ich relacje były dalekie od klasycznej relacji rodzica z dzieckiem; prawdę mówiąc, przypominały raczej spotkania dwojga znajomych, niezgrabne, niezręczne, pełne skrępowanego milczenia. Miała przecież mamę, a im była starsza, tym dobitniej uświadamiała sobie, że nie można stworzyć rodziny na siłę. I że dziedziczenie czyjegoś DNA nie oznacza od razu, że tych dwoje ludzi będzie w stanie się kiedykolwiek porozumieć.
Decyzja, by prosić ojca o jakąkolwiek pomoc, kosztowała ją wiele nieprzespanych nocy i tysiąc rund na ringu z własnymi myślami, ale w końcu to zrobi. Za chwilę. Ostatecznie i tak nie ma właściwie innego wyboru.