[KP] Hezekiah Saunders

Hezekiah.

the fool, the infidel, the sinner

hezekiah joseph saunders ~ hazza, zeke, kiah, kaz, wszystko, byle nie hezekiah ~ urodzony 3 marca 1997 roku w kenton w stanie Ohio ~ trzeci z szóstki rodzeństwa ~ biseksualny ~ syn pastora i nauczycielki w szkole chrześcijańskiej ~ czarna owca rodziny, grzesznik, opętany przez szatana — to, że skończy w piekle, słyszał od najmłodszych lat ~ w mariesville od kilku miesięcy ~ bibliotekarz w miejscowej bibliotece publicznej oraz barman w RIBEYE steak house ~ wynajmuje niewielkie mieszkanie w śródmieściu mariesville ~ przez lata mieszkał w chicago, a następnie w nowym jorku, łapiąc się każdej pracy, jaka wpadła mu w ręce, i próbował wybić się jako ilustrator i pisarz, z marnym skutkiem ~ w kącie mieszkania pudło z porzuconymi komiksami, które kiedyś chciał wydać, i do których stracił serce ~ w spadku od rodziców trauma religijna, brak akceptacji siebie i aleksytymia ~ czarny humor, sarkazm i żarty sposobem radzenia sobie z rzeczywistością ~ tatuaże zdobiące całe ciało sposobem na ekspresję siebie ~ ekstrowertyk i dusza towarzystwa, który wolałby za dużo o sobie nie zdradzać ~ idealista i romantyk — serce wielokrotnie złamał sobie sam

Jednego dnia obudził się, spojrzał w stare, pełne odprysków lustro w niewielkiej klitce, którą wynajmował, i uświadomił sobie, że już dłużej tak nie może, nie chce, nie potrafi. Niczym Amy March w najnowszej ekranizacji Małych Kobietek stał w pokoju pełnym rysunków, obrazów, szkiców, nieskończonych dialogów i scen, i zrozumiał: Jestem porażką. Chicago wyplewiło ze mnie wszelką próżność, a Nowy Jork uświadomił, że nigdy nie będę geniuszem, więc porzucam wszystkie naiwne artystyczne nadzieje. Talent nie jest genialny i żadna ilość energii tego nie zmieni. Chcę być wielkim artystą, albo żadnym. Swoje prace — lata życia spędzone pochylonym na biurkiem, z palcami zdrętwiałymi od trzymania ołówka w dłoni — spakował do kartonów i zakleił taśmą. Już. Koniec. Dość tej głupoty.

Życie miało stać się prostsze bez ciężaru ambicji na barkach; Zeke miał w końcu się skupić na związku i zacząć oszczędzać, by wreszcie wynieść się z rozpadającego się mieszkania w biednej dzielnicy miasta, w którym nie miał nawet kuchenki. Ale Zeke zapomniał, że życie nigdy nie było proste, a los kochał rzucać mu kłody pod nogi. Minęły ledwie dwa tygodnie od dnia, w którym spakował swoją duszę do kartonów i rzucił w kąt, kiedy dowiedział się, że jego partner — pierwszy mężczyzna, z którym się związał po latach wypierania własnej seksualności; wielokrotnie zarzekający, że jest stuprocentowym gejem i nigdy na kobietę nie spojrzał dwa razy; pierwszy mężczyzna, którego Zeke pozwolił sobie kochać — tak naprawdę był żonaty i miał na boku wiele kochanek i kochanków. Świat zatrzymał się wtedy na moment, a cienie jego rodziców szeptały z satysfakcją: chyba nie myślałeś, że ci się uda? Tacy jak ty nie zasługują na szczęście. Trzeba było się nas słuchać. Próbowaliśmy Ci pomóc, Hezekiah. To ty wybrałeś Szatana.

Kiedy uciekał z Kenton, od rodziny, która nigdy go nie kochała i winiła o całe zło tego świata, Zeke nie sądził, że kiedykolwiek zamieszka w małym miasteczku — to wielkie metropolie wołały do niego, kusiły chaosem, kolorami, anonimowością i pozorną wolnością. Wtedy nie wiedział, że lata walki o przetrwanie, pracowania na kilka etatów tylko po to, by wyżyć i mieć dach nad głową, pochłoną całą jego energię aż nie zostanie nic, prócz poczucia beznadziei i braku chęci do życia. Wtedy nie przyszłoby mu do głowy, że z własnej woli przeprowadziłby się do miejsca takiego, jak Mariesville — a jednak to zrobił, zostawił chaos i bezwzględność metropolii za sobą, zabrał cały swój dobytek i przeniósł się do miejsca do złudzenia przypominającego to, z którego uciekał.

Życie w Mariesville jest spokojne — w zaskakująco przyjemny sposób, który nie powoduje palpitacji serca ani nie sprawia, że Zeke chciałby wyrywać sobie włosy z głowy. Nie czuje się tu, jak w domu — ale Zeke nigdy wcześniej nigdzie się tak nie czuł i wątpi, że istnieje takie miejsce na ziemi, gdzie poczułby, że pasuje, więc ignoruje wszelki dyskomfort i robi to, w czym zawsze był dobry: wstaje, idzie do pracy, wraca do domu i udaje, że wcale nie pragnie czegoś więcej. Na zmianach w RIBEYE zabawia klientów przy barze, rzuca żartami i flirtuje, a w bibliotece oblegany jest przez dzieciaki, które uwielbiają jego towarzystwo i co rusz błagają go o narysowanie ich jako postaci z ulubionych książek. Życie się toczy, Zeke podąża wydeptaną przez ostatnie miesiące ścieżką i próbuje się odnaleźć — w nowym miejscu, w nowym życiu, w świecie, którego nigdy nie czuł się częścią.

Cześć! Na wizerunku Dylan O'Brien, kopii Małych Kobietek niestety nie posiadam, więc pozwoliłam sobie przetłumaczyć cytat z najnowszej ekranizacji. Zeke to dość sympatyczny pan, tylko nieco zmęczony; ale nawet pomimo tego zmęczenia chętnie nawiąże nowe znajomości. Szukamy wszystkiego — przyjaciół, wrogów, może nawet zauroczenia lub miłości, jakby ktoś był chętny. Mail do mnie: boromir.is.my.boyfriend@gmail.com